Potrzeba Pisania

Prawdopodobnie wynika ona ze sposobu patrzenia na świat - obserwowania go i oceniana z pewnego ironicznego dystansu, a także chęci podzielenia się swoimi odkryciami. Opowiedzenia historii która zrodziła się w mej głowie. Jestem obserwatorem i uczestnikiem, ale nigdy szpiegiem. To co widzę, moje doświadczenia i refleksje przenoszę w inny wymiar na pozór nie mający nic wspólnego ze światem w którym żyję i ludźmi których spotykam. Tylko ja wiem jakie są podobieństwa i nikt poza mną. 

Pisanie jest też sposobem na oderwanie się od codziennych trosk i zmartwień. Często się śmieje z dowcipnego dialogu, lub śmiesznej sceny. Dążę do tego aby powstawały paradoksalne sytuacje, bawi mnie groteska i przejaskrawienie. Nie waham się przyznać, że pisanie jest dla mnie pewnym rodzajem ucieczki od rzeczywistości. Może dlatego świat w moich tekstach jest taki wesoły, lepszy, fajniejszy niż ten realny. 

Gdybym się nie wahał, nie zastanawiał, nie szukał przeszkód, sam sobie nie rzucał kłód pod nogi, osiągnąłbym więcej w tej dziedzinie, ale niestety powątpiewanie dopadają mnie często... a długotrwałe przerwy w pisaniu źle wpływają na jakość...

Ale mimo tego muszę pisać, bo czasami jakaś historia wydaję się tak ciekawa do opowiedzenia, że nie mogę wytrzymać. Muszę ją opisać.